Idea Przewodnika może budzić wątpliwości i pytania. Czy trzeba dzielić artystów na kobiety i mężczyzn? Czy nie ulegamy modzie lub ideologii? Czy nie wystarczy podział na literaturę dobrą i złą, podział na epoki, prądy, kierunki i style? Są przynajmniej trzy argumenty wspierające potrzebę napisania takiej książki. Po pierwsze, pewność, że tylko nieznaczna część naszych bohaterek funkcjonuje w świadomości potocznej. Po drugie, przeświadczenie, iż nawet te zwykle pomijane artystki tworzą ważne tło dla polskiej historii literatury, że mają w niej swoje istotne, choć niewyeksponowane miejsce, że są ciekawe jako pisarki, osoby i kobiety. Po trzecie, przekonanie, że piśmiennictwo oglądane od strony kobiet tworzy jakąś inną historię polskiej literatury. I że jej osią nie jest wcale, jak można by się było spodziewać, autobiografizm i autoekspresja, ale napięcie między prywatnością a życiem publicznym, bolesne ścieranie się kobiecego „ja” i świata, spór o granice własnej wolności, o możność poznawania i tworzenia, o prawo do szczęścia.