Twórczość Marii Konopnickiej, przez wiele lat oficjalnie lansowana, funkcjonuje dziś często jako synonim anachronizmu i prowincjonalności. W stulecie śmierci pisarki Lena Magnone kwestionuje ten obraz, sięgając do rzadziej bądź wcale nieprzywoływanych utworów oraz niepasujących do schematu momentów jej biografii. Książka wykorzystuje narzędzia krytyki feministycznej i psychoanalizy, by zapytać o to, co zostało postawione na pokaz, i o to, co zostało wyparte. Konopnicka wyczytana między innymi z niepublikowanych dotąd listów do córek ma niewiele wspólnego z narzuconą jej rolą narodowej wieszczki, najważniejszym tematem jej dzieła okazuje się poszukiwanie języka dla kobiecego doświadczenia. Celem książki jest przekazanie tłumionego przez ponad sto lat głosu Konopnickiej. Odzyskanie jej dla współczesności.          

Recenzja Macieja Dudu na stronie kwartalnikwyspa.pl  
Recenzja Bartka Maciejewskiego na stronie literatki.com        
Recenzja Macieja Dudy na stronie artPAPIER.com     
Recenzja Marty Konarzewskiej na stronie krytykapolityczna.pl  
Druga recenzja Marty Konarzewskiej na stronie krytykapolityczna.pl
Recenzja Mikołaja Glińskiego na stronie culture.pl