Georges Canguilhem

(1904–1995)

Lekarz i filozof, skupiony na problematyce historii nauki, wykłada w tej książce swą oryginalną interpretację tez Nietzschego o normatywnym charakterze życia. Od Gastona Bachelarda, którego zastąpił na stanowisku dyrektora paryskiego Instytutu historii nauk i technik, przejął pojęcia przeszkody i nieciągłości epistemologicznej, które zastosował do badań nad historią nauk o życiu. To pod jego pieczą Michel Foucault napisał swoją pracę doktorską, Historię szaleństwa w dobie klasycyzmu. Odkryte niedawno przez anglosaksońską filozofię postanalityczną dzieło Canguilhema wzbudza dziś żywe zainteresowanie wśród lekarzy, prawników czy psychoanalityków. Jemu właśnie, nieprzejednanemu krytykowi psychologii uniwersyteckiej, którą traktował jako modelowy przykład pseudo-nauki, poświęcony został X Kongres międzynarodowego towarzystwa psychiatrii i psychoanalizy.