Aleksander Jurewicz

Aleksander Jurewicz – poeta, prozaik, publicysta. Urodził się w 1952 roku w białoruskiej Lidzie. W pobliskiej wsi Krupowo spędził pierwsze pięć lat swojego życia. W ramach akcji przesiedleńczej przeniósł się wraz z rodziną na terytorium pojałtańskiej Polski – najpierw do wsi Redło, a później do Gdańska, gdzie mieszka do dziś.

Jako twórca zadebiutował w 1971 roku w piśmie „Radar” fragmentem prozy pod tytułem Jesień bez liści. Prawdziwą rozpoznawalność przyniosła mu jednak wydana w 1990 roku Lida, opisująca doświadczenie utraty tego, co znane i bliskie, i wkroczenia w obcy świat. Jego najważniejsze utwory, tworzące kolejne części prywatnej historii rodzinnej, to Pan Bóg nie słyszy głuchych, Dzień przed końcem świata, Prawdziwa ballada o miłości, Popiół i wiatr oraz Samotnia. W 1991 roku został pierwszym laureatem prywatnej nagrody literackiej przyznawanej przez Czesława Miłosza. Za swoją twórczość zdobył też między innymi Honorową Nagrodę Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (1990) i Nagrodę Fundacji Marii i Jerzego Kuncewiczów (1991).