Jean-Luc Nancy

Filozof francuski, urodzony w roku 1940. Studiował biologię i filozofię na paryskiej Sorbonie. Pracę doktorską napisał pod kierunkiem Paula Ricoeura, a kolokwium habilitacyjne zdał przed radą naukową złożoną między innymi z Gérarda Granela, Jacques’a Derridy i Jeana-François Lyotarda. Pracował jako wykładowca filozofii na uczelniach w Colmar i Strasbourgu. Prowadził wykłady na Freie Universität w Berlinie oraz na uniwersytetach w Irvine, San Diego oraz Berkeley. Gościły go placówki naukowe w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Związku Radzieckim i Rumunii. Inicjator rozlicznych przedsięwzięć naukowych, artystycznych i wydawniczych (współautor kolekcji La philosophie en effet przy wydawnictwie Flammarion, a później Galilée). Obejmował wysokie stanowiska państwowe w obszarze kultury i nauki. Jego dorobek pisarski obejmuje liczne pozycje książkowe tłumaczone na wiele języków świata, pozycje powstałe we współpracy z innymi myślicielami, cenione przekłady dzieł Nietzschego i Benjamina oraz wiele artykułów naukowych w prasie francuskiej i zagranicznej. Najważniejsze to L’absolu littéraire (z Ph. Lacoue-Labarthem, 1978), Ego sum (1979), La communauté désoeuvrée (1986; polskie wydanie: Rozdzielona wspólnota, 2010), Le poids d’une pensée (1991), Corpus (1992; polskie wydanie: Corpus,2002), Le sens du monde (1993), Les Muses (1994), Être singulier pluriel (1996), Hegel. L’inquiétude du négatif (1997), L’Intrus (2000), Le regard du portrait (2000), La pensée dérobée (2001), The evidence of film (2001), La création du monde ou la mondialisation (2002), Iconographie de l’auteur (z F. Ferrarim, 2005; polskie wydanie: Ikonografia autora, 2020).