Czesław Miłosz

Urodzony w 1911 roku w Szetejniach na Litwie, zmarł w 2004 roku w Krakowie. Poeta, prozaik, eseista, tłumacz; absolwent Wydziału Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Debiutuje jako poeta w 1930 roku wierszami Kompozycja i Podróż, opublikowanymi w uczelnianym piśmie „Alma Mater Vilnensis”, natomiast pierwszy tom wierszy – Poemat o czasie zastygłym – wydaje w roku 1933. W 1936 roku ukazują się Trzy zimy, rok później poeta przenosi się do Warszawy, gdzie podejmuje pracę w rozgłośni Polskiego Radia. Wojnę spędza w kraju, zwłaszcza w okupowanej Warszawie. W 1942 roku przygotowuje antologię Pieśń niepodległa, wiersze powstałe w okresie okupacji wydaje w tomie Ocalenie. W latach 1945–1951 pracuje w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, piastuje funkcję attaché kulturalnego w Nowym Jorku, a następnie w Paryżu. Ostatecznie decyduje się pozostać na emigracji. Nawiązuje współpracę z Instytutem Literackim Jerzego Giedroycia i na łamach „Kultury” publikuje tom esejów Zniewolony umysł, którym zdobywa rozgłos i popularność, oraz powieści – Zdobycie władzy i Dolinę Issy. W 1960 roku wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych, by objąć posadę profesora na Wydziale Języków i Literatur Słowiańskich University of California w Berkeley, w 1969 roku pisze The History of Polish Literature, dzieje polskiej literatury dla studentów amerykańskich. W tym samym roku ukazuje się tom esejów Widzenia nad Zatoką San Francisco, a trzy lata później – Prywatne obowiązki. Miłosz zdobywa coraz większe uznanie czytelników i krytyki, swoją pozycję światowej sławy pisarza umacnia kolejnymi znakomitymi utworami poetyckimi – Gdzie słońce wschodzi i kędy zapada (1974) – i szkiców – Ziemia Ulro (1977). Zostaje lauteatem wielu prestiżowych nagród literackich: Nagrody Guggenheima w 1976 roku, Międzynarodowej Nagrody Literackiej im. Neustadta oraz Berkeley Citation, odbiera też tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Michigan w Ann Arbor w 1977 roku. W 1980 roku zostaje laureatem Literackiej Nagrody Nobla za całokształt twórczości. W 1981 roku przyjeżdża z wizytą do Polski, a w 1992 – na Litwę, gdzie otrzymuje honorowy doktorat Uniwersytetu Witolda Wielkiego w Kownie. Zamieszkuje w Krakowie. Publikuje między innymi Szukanie ojczyzny (1992), książkę będącą rozrachunkiem z najnowszą historią, oraz Pieska przydrożnego (1998), który wyróżniony zostaje prestiżową nagrodą Nike. Ostatnie lata życia poety obfitują w znakomite tomy poezji: To (2000), Druga przestrzeń (2002) i Orfeusz i Erydyka (2002).