Pietro Camporesi

(1926–1997) 

Wieloletni wykładowca na Uniwersytecie Bolońskim, należy do najznakomitszych przedstawicieli włoskiej humanistyki. Zyskał światowy rozgłos swoimi pracami sytuującymi się na skrzyżowaniu rozmaitych dyscyplin: literaturoznawstwa i historii, socjologii i teologii, psychologii i dietetyki. Jest autorem m. in.: Il sugo della vita (Sok życia, 1984), Il paese della fame (Kraina głodu, 1985), La casa dell’ eternità (Dom wieczności, 1988), I balsami di Venere (Balsamy Wenery, 1988), La terra e la luna (Ziemia i księżyc, 1995). Na podstawie tekstów nieznanych, marginalnych lub wypartych przez świadomość Zachodu, czy też słynnych, lecz odczytanych na nowo, tworzy Camporesi swoją antropologię kultury badającą rozmaite aspekty życia materialnego w okresie od późnego średniowiecza do baroku. Szczególną uwagę poświęca cielesności, fizjologii człowieka (krwi, pokarmowi), zachowaniom „niskim”, a także rozmaitym ekscesom (postom, torturom, ascezie), jakim ludzie w ciągu wieków poddawali swoje ciała.