Maciej  Wodziński

doktorant filozofii na lubelskim UMCS, emerytowany maszer, samozwańczy stolarz, genetycznie obciążony skłonnością do filozofowania z predylekcją do tracenia życia na remontowaniu starych wiejskich chałup i wcielania w życie hasła „budować, mieszkać, myśleć”. Naukowo zainteresowany filozofią psychiatrii i szerzej pojętego dobrostanu psychicznego, laureat Diamentowego Grantu z obszaru humanistyki. Zakochany w Grecji. Wciąż, choć nadal jeszcze nieporadnie, próbuje dialogować z myślą jej wielkich umarłych, szukając w tych rozmowach „drogi powrotu” do ich dawno zapomnianego sposobu doświadczania świata.