Książka ta stanowi próbę odczytania obrazu za pomocą narzędzi wypracowanych przez retorykę — rozumianą jako teorię dyskursu, skoncentrowaną wokół perswazji, topiki i figuratywności.

Muzyka w wyobrażeniach ogrodu w literaturze i sztuce, a zwłaszcza w operze, muzyka przeznaczona do wykonania ogrodowego oraz muzyka jako metafora ogrodu stanowią treść książki składającej się z prac literaturoznawców, muzykologów, historyków i historyków sztuki.

Pierwsza w języku polskim książka wybitnego francuskiego filozofa, historyka, semiologa i krytyka sztuki XX wieku. 

Książka opisująca zjawisko manieryzmu w sztuce i literaturze od epoki renesansu aż po współczesność.

Druga część antologii, obejmująca obfitujący w literaturę o sztuce wiek XVI – epokę odrodzenia, reformacji i wczesnego manieryzmu.

Wiek XIX jest nam stosunkowo bliski, i może dlatego tak mało poznany. Jak pisać o sztuce XIX wieku i jaką się ona ukaże, kiedy ją naprawdę odkryjemy? Odpowiedzią jest ten zbiór esejów najwybitniejszej polskiej znawczyni tego okresu.

Obraz pokazuje przedmioty, ale też daje do myślenia. Ujawnia podobieństwo i przynosi sens. Filozofia, teologia i teoria sztuki od zarania próbowały rozjaśnić tę dwuznaczność.

Klasyczna już dziś analiza słynnego obrazu Magritte.

Niniejsza książka, zawierająca teksty poświęcone historii i teorii sztuki, pozwala wniknąć w różnorodną myśl i bogatą malarską i architektoniczna wyobraźnię Johna Ruskina.

Tekst porusza kwestię znaczenia kultury, a w szczególności muzeów w społeczeństwie, w którym kultura nie jest niczym więcej niż rozrywką, a muzea pełnią rolę supermarketów.

Trzy szkice poświęcone przedstawianiu śmierci w malarstwie oraz dziejom obrazowania idei vanitas w poezji i sztuce.

Rozprawa z wyimaginowanym obrazem wieku XVIII jako epoki dekadenckiej i jałowej.

Wybór tekstów teoretycznofilmowych z obszaru czeskiej kinematografii.

Książka o manieryzmie w sztuce, literaturze i życiu społecznym.

Studia wybitnych humanistów poświęcone mitowi Orfeusza.

Prace badaczy z tartusko-moskiewskiej szkoły semiotycznej.

Jeleński interpretuje Lalkę Bellmera jako wyraz ukrytej w ciele nieświadomości, o której zapomniała nawet psychoanaliza.