„Séméiotikè” czytana jako dokument historii idei pokazuje wykluwanie się podstawowych pojęć i narzędzi teoretycznych literaturoznawczego poststrukturalizmu. Czytelnik może więc zaobserwować, jak Kristeva, dokonując adaptacji pism Bachtina, wprowadza pojęcie intertekstualności, jak, przywołując „Anagramy” de Saussure’a, przeformułowuje rozumienie znaku, pisząc o rozpleniających się signifiants, i jak prezentuje nową teorię języka poetyckiego (rozumianego szeroko, po Jakobsonowsku, jako język twórczości artystycznej), przedstawianego już nie jako szczególny wariant języka ogólnego, ale jako proces „znaczącości”, obejmujący wszelkie możliwe użycia języka w ogóle.

więcej >>    

Semeiotike. Studia z zakresu semaanalizy – Jan Zając, ArtPapier, 02.2018