Joanna Pollakówna

Poetka, historyk sztuki, eseistka, urodziła się 1 czerwca 1939 roku w Warszawie. W roku 1961 ukończyła historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1970 uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Formiści. Próba monografii ruchu. Jako poetka debiutowała w roku 1958. Do roku 2003 ukazało się 12 tomików jej wierszy. Była laureatką kilku prestiżowych nagród, zarówno za wiersze, jak i za prace o malarstwie (m.in. Nagroda Kościelskich, 1976, Nagroda Fundacji Alfreda Jurzykowskiego, 1992, Nagroda Czesława Miłosza za tom esejów Myśląc o obrazach, 1994). W roku 1971 zaczęła chorować na nigdy do końca nierozpoznaną chorobę krążenia, która z czasem przykuła ją do wózka inwalidzkiego. Zmarła 28 czerwca 2002 roku. Jako historyk sztuki zajmowała się najpierw polskim malarstwem XX wieku, potem stopniowo przenosiła swoje zainteresowania na malarstwo dawne. Zaczynała od prac ściśle naukowych, ale z czasem ulubioną formą jej pisania o malarstwa stał się esej. Teksty Pollakówny, zawsze oparte na pogłębionych, profesjonalnych studiach nad malarstwem, cechuje precyzyjny i obrazowy język wyćwiczony w bogatej i znakomitej praktyce poetyckiej. Tom Zapatrzenie zawiera obszerny wybór jej esejów, dotyczących rozmaitych obszarów jej malarskich zainteresowań.