Elżbieta Wichrowska

Urodzona u podnóża Śnieżki, w śródgórskiej Kotlinie Jeleniogórskiej, historyczka literatury i kultury XVIII i XIX wieku (ze szczególnym uwzględnieniem Wielkiej Emigracji), edytorka tekstów dawnych, od lat związana z Warszawą (także badawczo), z Uniwersytetem Warszawskim i Wydziałem Polonistyki (od magistra do profesora). Od trzech lat dyrektor Centrum Badań nad Kulturą Warszawy UW. Bada, sięgając do rękopiśmiennych zasobów archiwalnych, początki form literatury osobistej, takich jak dziennik intymny, prywatny dziennik choroby czy prywatny szkicownik malarski; mikrohistorie kobiet przełomu XVIII i XIX wieku i formy aktywności kulturotwórczej ośrodków takich jak radziwiłłowski Nieborów. Odkrywanie nowych źródeł, ich analizę i interpretację stara się wiązać z edycją tekstów.

Opublikowała między innymi książki: Antoni Ostrowski, Ten biedny Mickiewicz. Zapiski z początków towiańszczyzny (2006); Twoja śmierć. Początki dziennika intymnego w Polsce na przełomie XVIII i XIX wieku (2013); Marianna z Żeglińskich Dembińska. Polskie początki buntu kobiet (2017); Pomiędzy powstaniem a emigracją. Podgórski szkicownik Piotra Michałowskiego z roku 1832 (wraz z Janem K. Ostrowskim). Współredagowała dwa tomy Kajetów Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej. Ludzie, wartości, kultura materialna (2016, 2019). Publikuje w „Tekstach Drugich”, „Pamiętniku Literackim” czy „Wieku Oświecenia”. Autorka dwóch powieści: Na Pragę nie wrócę (2014), Twarz z lustra (2016). Pracę naukową wiąże z popularyzacją nauki (między innymi ekspozycja „Francuzi w Warszawie”).