Wybuch mózgu, regres, przełom, metafora… Afazja występuje w literaturze, zwłaszcza autobiograficznej, i opracowaniach na swój temat pod różnymi pojęciami. Jest fenomenem egzystencji, który zyskał wiele reprezentacji kulturowych – nadal wydaje się jednak doświadczeniem umożliwiającym nieustanne powracanie do najważniejszych problemów bycia w świecie. Podstawowym tematem tej książki jest tworzenie (poiesis) narracji o afazji. Mimo że opisy doświadczenia uszkodzenia mózgu stanowią jeden z najmniejszych obszarów współczesnego piśmiennictwa, zostają potraktowane jako uniwersalna narracja o konstruowaniu tożsamości, prezentująca warunki i możliwości poiesis siebie po udarze. Są one konkretnymi analizami stanu po afazji, próbą odtworzenia utraconej pamięci, próbą opracowania doświadczeń w formie autobiografii lub rodzaju poradnika czy wreszcie próbą przedstawienia adekwatnej reprezentacji przeżycia związanego na przykład z utratą możliwości ekspresji uczuć poprzez język czy umiejętności dekodowania symboli językowych wyznaczających dynamikę codziennego życia.

Publikacja dofinansowana przez Wydział Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego ze środków na działalność statutową WP UJ, służących rozwojowi młodych naukowców oraz uczestników studiów doktoranckich.

Recenzja Moniki Ładoń w magazynie ArtPapier