Nikt przed Vaneigemem nie próbował tak konsekwentnie wyprowadzić całościowej i spójnej krytyki społecznej z upokorzeń, rozczarowań, cierpień, których ludzie doznają codziennie, na każdym kroku. Nikt – po Karolu Fourierze – nie bronił z podobną żarliwością sądu, że najpotężniejszą siłą wywrotową są namiętności, pragnienia, wola życia. Nikt tak przekonująco nie dowodził, że nasze bolączki nie są równie naturalne, jak to głoszą apologeci istniejącego porządku, lecz są one związane z określonym modelem organizacji społecznej, a ponadto, że można się z nimi uporać, pod warunkiem, iż organizację tę obalimy. Człowiek nie jest skazany na „życie martwym czasem” – oto aksjomat Rewolucji życia codziennego, a także główne założenie wywrotowego sprzysiężenia o tajemniczej nazwie „Międzynarodówka Sytuacjonistyczna”. Książka Vaneigema ukazała się w listopadzie 1967 roku. Pół roku później jej entuzjastyczne recenzje pojawiły się na ulicach Paryża, Strasburga i Rennes, frazy Rewolucji życia codziennego ozdobiły mury fabryk i uniwersytetów, także poza granicami Francji. Jeśli wierzyć legendzie, w 1968 roku Rewolucja życia codziennego była też najchętniej kradzioną książką we Francji.