Szukaj
Wrzesień 2010
Świat na opak – tak można by sklasyfikować rzeczywistość, w której zawodowy zabójca musi się odnaleźć. W tej brawurowo opowiedzianej historii, gdzie trup jest czymś oczywistym, seks czymś wymarzonym, a nawracanie morderców odbywa się z góry ustalonym rytmem nie brakuje drugiego dna. Wszystko to, co zostaje opowiedziane z przymrużeniem oka, w tle ma nieco inne, zdecydowanie traumatyczne odniesienia – chodzi o wojnę w byłej Jugosławii. Kontekst ten zostaje jednak zasygnalizowany na tyle delikatnie, że bardziej uzasadnioną reakcją jest początkowo śmiech niż spojrzenie refleksyjne.
więcej >>
Poradnik domowy kilera - Bernadetta Darska , bernadettadarska.blog.onet.pl, 09.2010
Porównanie z filmami twórcy Pulp Fiction przychodzi do głowy już po kilku stronach - z resztą autor sam w sposób bardzo świadomy i rozmyślny kieruje percepcją czytelniczą na sposób filmowy, pisząc na przykład: "Ha! Czytelniku, a teraz wyobraź sobie, że kamera idzie w górę, by potem skupić się na jego twarzy!". I tak oto czytanie staję się sztuką operatorską, widzeniem obrazkami, konwencjami, pisanie - cytatami z kina akcji. Dlatego też, wbrew zaleceniom wydawcy, który umieścił powieść Helgasona w serii "książki do czytania", osobiście umieściłabym ją w serii "książki do oglądania" i dołączyła soczystą ścieżkę dźwiękową, którą spokojnie dałoby się utworzyć, kompilując utwory pobrzmiewające w tle opisywanych historii.
Poradnik domowy kilera - Justyna Banaszczyk, Papierowemysli.pl, 09.2010
Poradnik domowy kilera to nie żaden traktat teologiczny czy rozprawa dotycząca problemów Islandczyków – ambicją autora jest raczej stworzenie prześmiewczego obrazu tamtejszego społeczeństwa.
Poradnik domowy kilera - Bartek Maciejewski, Literatki.com, 09.2010
To niezbędna książka w bibliotece każdego, kto głębiej interesuje się sztuką kina. Przypomnieć należy, że to samo wydawnictwo wznowiło rok wcześniej równie niezbędną Teorię filmu. Wyzwolenie materialnej rzeczywistości Krakauera.
Od Caligariego do Hitlera. Z psychologii filmu niemieckiego, Kino, 09.2010
Kim są jej adwersarze? To intelektualna śmietanka z kraju Balzaka: profesorowie, eseiści, historycy, prozaicy i poeci (Marcel Bénabou, Michel Déguy, Jean Echenoz, Paul Fournel, Jacques Jouet, Jean-Pierre Salgas, Dominique Triaire). W ogniu krzyżujących się słów powstaje alternatywna - i przez to tak fascynująca - historia prozy i poezji.
Od Potockiego do Pereca - Agnieszka Jeżyk, Czytelnia.onet.pl, 09.2010
Profesor Zbigniew Osiński wydał kolejny tom swych tekstów o Jerzym Grotowskim. Z podtytułem Źródła, inspiracje, konteksty. Choć zebrane materiały są względnie nowe, bo z ostatniego dziesięciolecia, tematyka - poza opisem przedśmiertnych wykładów Grotowskiego w Collège de France - sięga lat 50. i 60., kiedy guru teatru poszukującego studiował w Moskwie, interesował się żywo Stanisławskim, rosyjską awangardą, Gurdżijewem i Brechtem, robił przymiarki poprzez Samuela Zborowskiego do Apocalypsis cum Figuris. Zatem źródła, zatem inspiracje, a w ramach kontekstów sporo o Tadeuszu Kantorze, Jerzym Jarockim, planowanej (choć niezrealizowanej) współpracy z Andrzejem Wajdą. A poza tym mnóstwo zebranej korespondencji, spisanych rozmów, cytacji, dokumentów.
Jerzy Grotowski. Źródła, inspiracje, konteksty. Prace z lat 1999–2009 (t. 2, wyd. I) - Hanna Baltyn, Nowe Książki, 09.2010
Monstruarium próbuje ostatecznie pokazać znaczenia, jakie kultura nadaje ciałom nietypowym, wszelkiego rodzaju odmieńcom, potworom, dziwolągom. Autorka spaja przy tym różne wątki interpretacyjne (naukowe, aksjologiczne) z rozmaitymi praktykami społeczno - kulturowymi. Interesuje ją zatem powiązanie struktur myślowych z okreslonymi praktykami, jak fizyczne usuwanie, ukrywanie, poddawanie terapii lub maginalizowanie (ale i eksponowanie czy wykorzystywanie dla celów naukowych i rozrywkowych) zniekształconych ciał.
Monstruarium - Anna Mikołejko, Nowe Książki, 09.2010
Wolę opowiadać zmyślone - choć oparte na prawdziwych wydarzeniach - historie i budować w nich prawdziwe relacje pomiędzy wymyślonymi postaciami. Inaczej mówiąc - tworzyć fikcję, która jest podobna do rzeczywistości, ale sama do bycia nią nie pretenduje, choć pretenduje do poszukiwania prawdy.
Nasza klasa - Rozmowa Anny Bikont z Tadeuszem Słobodziankiem, Gazeta Wyborcza, 21.09.2010
Cóż takiego wypisuje Hurtaut? Serwuje podbitą cytatami z klasyków (!) typologią (pardon) pierdnięć. Wyróżnia wśród nich "wokale", znane też jako "petardy", "cichce" oraz "bąki właściwe". Zarzuca Arystofanesowi, że jego opis gromów i błyskawic daje wątłe wyobrażenie o "pierdnięciu petardowym", bo brakuje w nim odniesień do armat. Pierdnięcie może być dziełem sztuki, powiada autor. (...)
Czytając Hurtauta, będziecie płakać ze śmiechu, ale nie tylko o zabawę tu idzie...
Sztuka pierdzenia - Cezary Polak, DZIENNIK Gazeta Prawna, 17/19.09.2010
Ów osiemnastowieczny traktat, przełożony po mistrzowsku przez Krzysztofa Rutkowskiego, rozśmieszał całe pokolenia wykształconych Francuzek i Francuzów - czy śmieszy i nas? Czy nas to nie wiem, ale mnie tak. Francuska tradycja zabaw słownych oraz opowiadania historii ważnych i błahych - w tym dziele widoczna jest aż w nadmiarze. Kwestia, czy odgłos pierdzenia jest muzyką, a jeśli tak, to jaką - oczywiście w rozprawie również się pojawia...
Sztuka pierdzenia - Roman Kurkiewicz, Wprost, 13/19.09.2010
Rozegrana z żelazną precyzją i surrealistycznym tchnieniem klasyka literatury perwersyjnej.
Historia oka Playboy, 09.2010
Czyta się tę księgę (ponad 500 stron druku!) z wielkim zainteresowaniem, chwilami z zapartym tchem, śledząc katorżniczą drogę Modrzejewskiej na aktorki olimp.
MODrzeJEwSKA ShakespeareStar - Tomasz Miłkowski, Przegląd, 03.09.2010
Finalistą (nagrody Nike 2010) został również dramat Nasza klasa Tadeusza Słobodzianka - pierwszy utwór literacki, który z sukcesem zmierzył się z tematem zbrodni w Jedwabnem. To dopiero drugi przypadek (po Kartotece rozrzuconej Tadeusza Różewicza w 1998 r.), by dramat znalazł się w finale.
Nasza klasa - Juliusz Kurkiewicz, Gazeta Wyborcza, 03.09.2010
Sierpień 2010
Hallgrímur Helgason zdaje się doskonale bawić, prowadząc swojego bohatera od jednej absurdalnej sytuacji do następnej, a jego dobry nastrój natychmiast udziela się czytelnikowi. „Poradnik” jest zręcznie napisany, akcja płynie wartko, dowcip zadowoli amatorów czarnego humoru, z jakiego Helgason słynie od czasu „101 Reykjavik”. Wraz z upływem stron lekki ton zaczyna mieszać się z goryczą, ale przyjemność płynąca z lektury pozostaje ta sama.
Polecam.
Poradnik domowy kilera - Michał Raińczuk, kulturaonline.pl, 22.08.2010
Monstruarium to wnikliwa przechadzka po rozmaitych pomysłach kultury na to, co zrobić z ciałem, które nie pasuje do innych ciał, do naszego widzenia piękna i normalności. (...)
Monstruarium - Jacek Dehnel, wp.pl, 08.2010
Powtórzę - jest coś fascynującego w tej książce pomyślanej jako świadectwo. A może Andrzej Kasperek ma rację? Być może ulegamy złudzeniu, że nasze życie jest niepowtarzalne i że potrafimy je opisać po swojemu. Może jest tak, jak w tej książce: są tylko stereotypy i „gotowce". Bezpieczne i powszechnie zrozumiałe.
Back in The DDR - Dariusz Nowacki, Gazeta Wyborcza, 24.08.2010
Toxic to zabójca do wynajęcia. Spartaczył zlecenie i musi uciekać. Trafia na Islandię w przebraniu pastora. Zaczyna się koszmar: spotkania z wiernymi itp. Jak ta sytuacja i dziwne islandzkie obyczaje na niego wpłyną?
Poradnik domowy kilera - Poradnik Domowy , 09.2010
Poradnik domowy kilera to niezwykle zabawna opowieść o Tomislavie Bokšiciu /pseudonim Toxic/, pechowym hitmanie, który po spartaczeniu zlecenia ucieka z Nowego Jorku w przebraniu telewizyjnego kaznodziei i trafia na Islandię. To co mu się przydarza na miejscu godne jest filmu i to najlepiej przygotowanego przez samego mistrza Quentina Tarantino.
Poradnik domowy kilera - Magazyn Literacki Książki, 08.2010
Nieznany portret polskiej "nowej biedy". Książka erudycyjna, choć wolna od naukowego żargonu. Książka, która opisuje nowo powstałe pejzaże ubóstwa, bezrobocia, degradacji społecznej, prac dorywczych, biedaszybów, zbieractwa, nowego łowiectwa. Opis Rakowskiego jest imponującym przejawem dociekliwości badacza-niebadacza, antropologa i etnografa.
Łowcy, zbieracze, praktycy niemocy - Roman Kurkiewicz, Wprost, 09/15.08.2010
Pisząc MODrzeJEwSKĄ ShakespeareStar, przestudiował gruntownie całą literaturę poświęconą artystce, zarówno polską (przede wszystkim prace historyczne Tymona Terleckiego, Jerzego Gota i Józefa Szczublewskiego, a wreszcie najnowsze prace Emila Orzechowskiego), jak i anglojęzyczną. Ponadto zapoznał się z dokumentacją amerykańskich występów Modrzejewskiej, a właściwiej Modjeskiej, przechowywaną w The New York Public Library for the Performing Arts, na którą składają się zwłaszcza dwa albumy z wklejonymi wycinkami z gazet oraz afisze i programy.
MODrzeJEwSKA ShakespeareStar - Rafał Węgrzyniak, Nowe Książki, 08.2010